vr 10 en za 11 aug: van Boston naar huis

We vliegen pas rond zeven uur ’s avonds naar huis, dus dat betekent dat we nog een relaxte dag voor de boeg hebben. We hebben alleen nog de spullen die we nodig hadden in Boston niet ingepakt, dus het inpakken is niet meer zo heel veel werk. Isis wil heel graag naar het Hard Rock Café in Boston voor een t-shirt. Er staat een flinke rij voor de deur van tiener meisjes. Een of andere Amerikaanse boy band gaat er ’s middags een optreden te geven. Het personeel wordt er zelf niet warm of koud van en vindt de tienermeisjes alleen maar lastig. Gelukkig kunnen we gewoon naar binnen om het gewenste t-shirt te scoren. Het Hard Rock Café ligt in het centrum vlak bij  Faneuil Hall Market Place Het is hier gezellig druk. Binnen in de hallen vind je allemaal eetkraampjes en veel leuke winkeltjes. Ook buiten hangt een leuke sfeer door verschillende straatartiesten die hier vooral de toeristen opzoeken. We blijven hangen bij een ‘escape artist’. Hij begint met een leeg plein, maar langzaam maar zeker verzamelen zich steeds meer mensen op het plein, die afkomen op de voorbereidingen van zijn act. Het is al tegen de dertig graden en ik vind het knap hoe deze man dit werk kan doen bij deze temperaturen. Hij betrekt het publiek op een humoristische manier bij de act en er staan veel mensen naar hem te kijken. Na deze goeie act is het tijd voor de lunch en waar kun je dat beter doen dan bij Cheers, de kroeg waarop de tv-serie gebaseerd is. Het is er druk, maar de bediening is erg attent en snel. Echt een goeie afsluiting van onze reis. Het vliegveld ligt eigenlijk midden in de stad, dus binnen een kwartier zijn we bij de autoverhuurder. Ook dat loopt allemaal soepel. Bij het inchecken doen ze moeilijk over 2 lbs overgewicht van één koffer, terwijl de andere koffers nog ruim onder gewicht zijn. Delta Airlines is hier heel strikt in en we moeten ter plekke toch gaan overhevelen. Dat is de enige ophef, want verder loopt alles gesmeerd. Toch ben ik altijd zenuwachtig, dat zit volgens mij in mijn genen, maar gelukkig heeft de rest er geen last van. Ik ben altijd  blij als ik eenmaal echt in mijn stoel in zit in het vliegtuig.

We kunnen in ieder geval terugkijken op een fantastische reis, waarin eigenlijk alles op rolletjes is gelopen.  Het slapen in het vliegtuig blijft een uitdaging en het lukt bij ons allemaal maar een klein beetje. Na een vlucht van 6 uur en een kwartier landen we op Schiphol.  Het is inmiddels zaterdagochtend 11 augustus rond een uurtje of acht.  Ook Julius landt vandaag op Schiphol, drie uurtjes later.

Pas als ook Mos onze hond ook weer thuis is, die  laatste week bij opa en oma heeft gelogeerd, voelt het huis weer als thuis. Door iedereen wordt er uitgebreid met hem gekroeld. Het gekke van onze vluchttijden is, dat vrijdag en zaterdag eigenlijk een hele lange dag lijken. We doen hard ons best om zo lang mogelijk wakker te blijven, zodat we zo snel mogelijk weer in het juiste ritme komen. Zolang je maar bezig blijft lukt dat aardig, maar zodra je even gaat zitten of liggen val je toch bijna van zelf in slaap. Ik verheug me op een lange nacht in mijn eigen bed!

We willen iedereen bedanken die onze reis gevolgd heeft en mee heeft geleefd met onze belevenissen. Wij zijn voor deze zomervakantie klaar met het creëren van ons reisverhaal en gaan onze belevenissen van Creating Stories verder op kantoor.

And so this story comes to an end!

www.creatingstories.nl

www.canadareizen.eu

www.ijslandspecialist.nl

do 9 aug: Boston – Freedom Trail

Langzaam maar zeker druppelt het reguliere leven alweer ons bestaan binnen. Uitnodigingen voor verjaardagen van vrienden die in de vakantie jarig waren, betalingen voor de teampot van het hockeyteam van Julius, maar ook je eigen gevoel verandert stukje bij beetje naar mate de vlucht naar huis dichterbij komt, alsof je hart al een klein beetje terug naar huis aan het reizen is.

Ik verlang ernaar mijn ouders weer te zien. Mijn moeder wacht met smart op onze thuiskomst en mijn vader woont sinds afgelopen augustus niet meer thuis. Zou hij ons nog herkennen? Vast wel. Zou hij snappen dat we met het gezin zo’n mooie reis hebben gemaakt? Ik denk het niet. Ook de ouders van Robbert kijken er naar uit dat we alle zes weer veilig en wel thuis zijn.

Trots ben ik erop, hoe we het als gezin hebben gedaan met vier tieners aanvankelijk en de tweede helft van de reis met drie tieners.  Je zit toch opeens boven op elkaars lip terwijl dat thuis niet zo is. Uiteraard gaat dit niet geheel zonder irritaties, maar ik heb ook genoten van de mooie familiemomenten.

En nu Boston, wat een coole stad! Het was bloedheet, maar ik ben fan, voor zover je dat na één dag kunt zeggen. De stad zit zo barstend vol historie en dat is terug te zien in de gebouwen en parken. We doen vandaag de Freedom Trail, een pad dat je, duidelijk gemarkeerd op de stoep, kunt volgen langs belangrijke historische plekken die een rol hebben gespeeld in de geschiedenis van Boston. We beginnen bij het einde en wandelen zo terug naar Boston Common aan het begin van Newbury Street, waar we namelijk naar de Harry Potterwinkel gaan. Een klein verstopt winkeltje dat nauwelijks aan reclame doet, zodat ‘dreuzels’ het niet kunnen zien.  Haha, de eigenaar komt uit New York City en heeft een mooie verzameling spullen en is zelf een grote fan. Maar eerst meer over de Freedom Trail. Via de link kom je op de officiële website en vind je alles wat je moet weten. Je kunt de route gegidst doen, maar je kunt het ook prima zelf lopen. Het staat erg goed aangegeven en er zijn aan het begin en het einde van de route prima brochures te krijgen. Ook hebben de bezienswaardigheden vaak zelf nog weer eigen brochures. Deze route is een zeer belangrijk cultureel historisch erfgoed van Amerika en onderdeel van National Park Service.

Met de metro en de bus komen we aan bij het Bunker Hill Monument, waar het eerste grote gevecht van de Amerikaanse revolutie heeft plaatsgevonden. Dit gevecht verloren de kolonisten overigens uiteindelijk van de Engelsen op 17 juni 1775, maar het sterkte hen enorm in hun gevoel voor patriottisme en de overtuiging dat ze zich wilden en konden gaan afscheiden van de Engelsen. Als je wilt, kun je een kostenloze tour krijgen van drie kwartier waarin een park ranger enthousiast vertelt over het belang van deze dag in de Amerikaanse geschiedenis. Wij luisteren niet naar het hele verhaal, maar we beklimmen wel de obelisk met 294 treden. Nou dan ben je wel wakker! Ik ben blij dat we het ’s ochtends doen, ook al is het nu al warm zat.  Daarna lopen we  naar de USS Constitution “Old Ironsides” een marineschip uit 1797. Het is hier nog steeds een marinebasis dus doorlopen we bekende veiligheidsmaatregelen. Je moet je hier zelfs eerst legitimeren. We kiezen ervoor langs de route niet overal naar binnen te gaan, want dan zijn we uren bezig en met een temperatuur van dertig graden is dat te veel van het goede. We komen ook langs het hoofdkantoor van Converse. In de shop van het hoofdgebouw kun je ter plekke All Stars laten maken, geheel naar eigen ontwerp, terwijl je erop wacht. We komen bijna in de verleiding…

We vervolgen echter ons pad en komen langs Copp’s Hill Burying Ground, halen taart voor thuis bij Mike’s Pastry (al 72 jaar beroemd om zijn cannoli) en lunchen Italiaans bij Ristorante Fiore.  Er zijn ontelbare restaurantjes langs deze geliefde route en het ziet er overal erg gezellig uit. We komen nog langs Old North Church, Faneuil Hall, Old State House, het standbeeld van Benjamin Franklin, Massachusetts State House en Boston Common, het oudste openbare park van de VS, namelijk al vanaf 1635. Het is nu echt een prachtig aangelegd park. Je kunt er varen in een ‘zwaan’, er zijn veel muzikanten in het park en er is een fontein, waarin kinderen en volwassen mogen spelen. Het centrum van Boston is een bijzondere combinatie van oude en nieuwe gebouwen en Boston Common is een heerlijk rustpunt in de drukte. Hoewel we na New York City deze stad ervaren als zeer relaxt. Na het park komen we bij Newbury Street. Hier zitten veel dure winkels, maar ook veel prachtige oude gebouwen en kerken. En wat heeft deze stad veel kerken! De temperatuur is inmiddels echt hoog opgelopen en we zoeken verkoeling in de schaduw wanneer dat maar mogelijk is, zelfs achter het stoplicht als we moeten wachten om over te steken. Tot nummer 272 is het een aardig stuk lopen, maar we worden beloond. Felix is helemaal gelukkig en weet nauwelijks waar hij moet kijken. Deze aardige eigenaar heeft echt leuke spullen bij elkaar gezocht voor de verkoop en heeft ook een aantal zeer belangrijke collectors items in vitrines liggen. We pakken de metro weer naar huis. Rond zes uur ploffen we op de bank neer. Robbert gaat nog een keer op pad met Stijn naar een winkel met veel oude LP’s en band t-shirts. Online heeft Stijn al gekeken wat ze hebben en een bezoek aan deze winkel staat nog zeer hoog op zijn verlanglijst. Boston heeft echt nog veel meer te bieden, maar wij hebben er in één dag genoeg uitgehaald. Fenway Park zou nog een leuke zijn. Het Baseball stadion van de Boston Red Sox. Billy Joël geeft daar morgen avond een concert. Helaas zitten we dan net in het vliegtuig terug naar huis. Harvard University hebben we ook niet meer gehaald. Misschien gaat dat morgen nog lukken. We hebben ten slotte nog tot een uur of drie de tijd. Dan gaan we naar het vliegveld.

wo 8 aug: van Cap Cod naar Boston

Wat zijn we blij met onze keuze voor North Truro, een authentieke inspirerende plek. Maar de reis gaat verder en ook dat is weer een nieuw stuk van ons verhaal. Vroeg in de ochtend loop ik nog rondom het huisje op zoek naar vogels en gewoon wat sfeerbeelden. Het kolibrietje is mij helaas steeds te snel af. Je hoeft je pink maar te bewegen en hij is weer vertrokken. De rode kardinaal hoor ik luid en duidelijk hoog in de boom vlakbij me, maar als ik mijn fototoestel pak, is hij weer vertrokken, dat wil zeggen uit het zicht. Wel kan ik zijn gezang vastleggen, dat zo herkenbaar is en voor mijn bij deze vakantie is gaan horen. Tijdens het inpakken (vertrekken tenslotte vanmorgen) hoor ik hem weer en nu heb ik hem te pakken. Gelukkig, ook een foto van hem/haar. Niet helemaal scherp zonder statief, dat stond nog klaar voor het kolibrietje…

Tot de volgende keer Cape Cod!

Ik heb het al eerder gehad over mijn boek de Japanse minnaar. Helaas kom ik veel te weinig aan lezen toe, maar ik ben blij met de momenten dat het lukt. Het boek past zo goed bij de reis en wat schetst mijn verbazing gisteravond, mijn volgende hoofdstuk heet Boston. Dat is toch leuk!

De rit naar Boston is niet heel lang. We stoppen nog bij de wijngaard van Truro en nemen wat flessen mee. De rosé hebben we al gedronken en die smaakte ons prima.  De tweede stop is bij een typische Amerikaanse antiek-, rommelwinkel. Wat een spullen, we kijken echt onze ogen uit. Uiteindelijk zijn we rond twee uur in Boston. Vanmorgen hebben we niet echt de tijd gehad om de inhoud van de koffers en tassen te sorteren voor de terugreis.  Aangezien het buiten is gaan regenen, zoals overigens ook voorspeld, is dat een passende tijdsbesteding voor de rest van de middag. Zo hebben we voor morgen echt de hele dag de tijd om Boston te verkennen. Uiteraard veel te kort voor zo’n historische stad, maar we gaan ons best doen. Buiten onweert het nu nog stevig, maar morgen wordt het rond de dertig graden, dus we willen niet te laat in de ochtend op pad gaan.

Actueel weer in Boston

di 7 aug: beach house Cape Cod – Head of the Meadow shark tales

We waren in het nieuws vandaag.

Geen dag aan het strand is hetzelfde. Eigenlijk vertellen de foto’s en filmpjes zelf al het belangrijkste verhaal van vandaag.

Vanmorgen gaan we met z’n vijven naar het strand. Het is tenslotte de laatste dag aan het strand, want morgen gaan we door naar Boston. Rond een uurtje of elf zijn we op het strand en het ziet er weer prachtig uit. Strak blauwe lucht, geel zand, witte schuimkoppen van de golven en een wat harder windje dan de afgelopen dagen. Al voordat Robbert en ik de handdoeken en de parasol hebben geïnstalleerd liggen Isis en Felix in het water, samen met een heleboel andere strandgasten. Ook Stijn en Robbert genieten van het water. Dan is er opeens wat onrust op het strand en in het water. Er wordt wat gewezen en de toeter van de lifeguard is te horen. Eigenlijk is heel snel iedereen het water uit. En daar sta je dan! Wat ga je doen als je niet kunt zwemmen? Felix scheert steentjes in het water en we turen samen met een heleboel andere mensen het water af naar de haai. Isis baalt vooral dat ze nu niet met haar body board op de golven kan surfen. We zien de haai zowaar voorbij komen, het is een schaduw in het water. Ook de helikopter van de Coast Guard is snel ter plekke. Een tijdje is het water echt verboden terrein, maar na een uurtje wordt de groene vlag weer gehesen en gaan er meteen veel mensen het water in. Later hijsen ze de rode vlag weer en we zien de 3 meter lange witte haai nog een keer of wat voorbij zwemmen, weliswaar alleen zijn schaduw en heel af en toe en stuk van de bovenkant.  De vin die boven het water zweeft, heb ik helemaal niet gezien. Bijzonder genoeg is het hele voorval veel minder eng dan ik had gedacht. De haaien zijn vooral op zoek naar zeehonden en niet naar mensen. De kust wordt goed bewaakt en het hoort er hier toch een klein beetje bij. Het grappige is, dat je hierdoor met andere mensen in gesprek raakt, omdat je ze vraagt of ze meer weten over ‘shark sightings’ in dit gebied of wanneer je anderen helpt met het vinden van de haai in het water. Het is bijna een gezellige onrust. Vreemde ervaring! Na een half uurtje wordt het sein weer veilig gegeven en kunnen we nog uitgebreid zwemmen. Heel veel witte haaien in deze wateren zijn getagd en zodoende kunnen ze worden gevolgd; op die manier wist men dat de haai weer verder weg gezwommen was.

Zo komt er een einde aan onze stranddag, maar niet voordat we nog een gezamenlijke laatste duik in het water nemen. Opdrogen in de warme wind, een beetje wegdoezelen en dan spullen pakken en terug naar ons huisje. We zouden nog wel langer willen blijven, want van Cape Cod hebben we maar een klein gedeelte gezien. De natuur is prachtig met wilde duinen, bossen en veel mooie fiets- en wandelpaden. Aan de andere kant verheugen we ons ook weer op thuis en op het weerzien met Julius en Mos. Wij kunnen ons in ieder geval voorstellen, dat we dit gebied nog verder willen uitpluizen. De sfeer van het schiereiland is super relaxt en smaakt naar meer.

Alle deuren en ramen van ons huisje staan de hele avond open. Er zitten overal horren tegen de muggen, maar de avondgeluiden van de natuur komen naar binnen. We luisteren naar muziek, onder ander van Fleetwood Mac en Stevie Nicks. Wat een mooie sfeer voor onze laatste avond op deze plek. Morgen vertrekken we in de loop van de ochtend naar Boston. Deze ervaring hadden we wederom niet willen missen.

 

ma 6 aug: beach house Cape Cod North Truro

Gewapend met onze parasol zijn we klaar voor weer een dag strand. Stijn heeft vandaag geen zin en blijft thuis om muziek te schrijven en te lezen. Wij willen ook de andere kant van het schiereiland gaan bekijken. Cape Cod is op sommige plaatsen zo smal, dat je in een mum van tijd van de oost- naar de westkant bent. Gisteren zijn we op het strand geweest aan de kant van de Atlantische Oceaan, de oostkant. Aan de westkant zijn ook veel strandjes, dus dat willen we ook graag bekijken. Bij aankomst blijkt dat het vooral veel privéstrandjes zijn die horen bij de strandhuizen die direct aan de kust liggen. Er zijn aan deze kant nauwelijks golven en er zitten nogal wat krabben in het water. Dat is leuk om te snorkelen, maar een hele dag houden we het hier niet vol. Isis en Felix willen vooral spelen in de golven. Gelukkig ben je zo aan de andere kant. We zoeken ons plaatsje op van gisteren dat zo goed bevallen is aan het einde van Head of the Meadow Road. Vandaag is er helemaal geen mist en dan ziet het er toch heel anders uit. Het water is veel meer azuur blauw en het is best druk. De ‘haaienvlag’ staat op groen, dus we kunnen naar hartenlust zwemmen. In de loop van de middag zien we wel twee zeehonden een paar keer voorbij zwemmen. Één van beide is echt groot, ze zwemmen achter elkaar aan en ze komen beide heel dichtbij de kust, net alsof ze een kijkje komen nemen. Het is opvallend hoeveel Franstalige Canadezen op deze stranden vakantie vieren. Stranddagen als deze op Cape Cod zijn dan ook prima te combineren met een vakantie naar Oost-Canada.

’s Avonds eten we in het dichtbij gelegen Provincetown in the Lobster Pot. Het zit er niet uit, maar er staan rijen mensen te wachten op een plaatsje. Wij zijn expres heel vroeg gegaan en hoeven maar betrekkelijk kort te wachten. Morgen is alweer de laatste hele dag op deze mooie plek. Ik vind het heerlijk om bij te komen van alle ervaringen van de afgelopen weken. We praten veel met elkaar over wat we hebben beleefd, wat we mooi vonden, waar we graag naar terug willen, wat niet voor herhaling vatbaar is en wat we een volgende keer anders zouden willen doen.  Het blog is voor ons een prettige manier om herinneringen terug te halen. Als je zoveel doet in vier weken tijd, maken je hersenen overuren. Foto’s en verhalen helpen om herinneringen terug te halen ook al staan ze helemaal niet in het blog. Ik kan veel in het blog kwijt, maar er blijft altijd een stuk privé. Gelukkig maar! Sommige dingen moet je helemaal niet delen of Facebook, Instagram of welk medium dan ook. Maar als ik gedurende de vakantie herinneringen krijg op Facebook van een jaar geleden van onze vakantie op IJsland, van twee jaar geleden in British Columbia of van veel langer geleden, brengt dat veel meer herinneringen naar boven dan alleen die ene foto. Vast staat, dat de tijd vliegt. Het ene moment sta je nog op de foto met vier kleine kinderen en inmiddels ben ik, op Isis na, de kleinste en die gaat mij ook binnenkort inhalen. We voelen ons in ieder geval bevoorrecht, dat we zoveel met de kinderen kunnen beleven. Overmorgen vertrekken we naar Boston en dan vliegen we terug naar Schiphol. Julius komt op dezelfde dag thuis en zo zullen we zaterdag 11 augustus weer compleet zijn, maar pas wanneer onze hond Mos ook weer bij ons is.

Ik ga niet te laat naar bed, want morgen wil Felix vroeg opstaan om een wandeling te maken en ik wil wat vogels bekijken, die vooral vroeg in de ochtend heel actief zijn. En, ik moet me nog verdiepen in Boston, want daar hebben we ruim 48 uur de tijd.

De volgende ochtend 7 augustus komt weer zo’n FB herinnering voorbij van 6 jaar geleden, die ik hier toch maar deel omdat het zo toepasselijk is. Met zijn zessen in de hot pot op IJsland.

 

zo 5 aug: beach house North Truro

Ken je dat gevoel, als je naar een nieuw strand gaat en je werkelijk geen idee wat je gaat zien? Is het druk, is het groot, is het commercieel of juist lekker rustig en hoe zijn de golven. Strand is namelijk nooit gewoon strand! Dat is juist het mooie. Omdat het gisteren zo hard heeft geregend, hangt er nog een dikke laag mist over delen van het strand en boven het water, zodat je niet kunt zien waar de zee overgaat in de lucht. En wat een contrast met Virginia Beach! Hier zijn mooie duinen en er is geen winkel of tentje te bekennen, alleen een paar wc’s op de parkeerplaats. Het eerste wat we zien op het strand is een lifeguard buggy met een haaienvlag. Dat is een lekker begin…

De vlag is er vooral omdat het zicht zo slecht is. We zitten vlakbij de lifeguard en Felix is de eerste die het water in gaat. Het water is veel kouder dan bij Virginia Beach. Je moet echt even doorkomen. Ook Robbert en Isis volgen snel. Het duurt tot de middag, voordat de mist echt weg is. Misschien is het daardoor juist zo lekker rustig. Het is ten slotte zondag, dus we hadden het  drukker verwacht. Doorgebakken gaan we terug naar huis en komen in de schaduw van het huisje met een koud biertje helemaal bij van een mooie dag. Morgen nemen we in ieder geval een parasol mee naar het strand, dat staat vast.

’s Avonds zitten Isis en ik nog aan tafel samen te tekenen. Dat is lang geleden. Mijn hand is nog wat roestig. Ik geef me er zelf nauwelijks de tijd voor thuis. Nu Isis zo vaak zit te tekenen en schilderen, gaat het bij mij ook kriebelen.

Gelukkig krijgen we vanuit Curaçao van Naomi en Bart-Jan iedere dag wel foto’s van Julius en zijn vrienden. Geen te kort aan plezier op Curaçao!

 

 

 

za 4 aug: beach house North Truro, Cape Cod

Prima weer dus om het blog bij te werken..

Het heeft vandaag vanaf een uurtje of twaalf echt constant geregend en niet een klein beetje. Het komt met bakken uit de hemel en ook binnen voelt het helemaal klam. De was hangt binnen te drogen, maar daar komt weinig van terecht. Toch is de timing is eigenlijk perfect. Ik had dringend tijd nodig om het blog bij te werken en de kinderen hadden dringend tijd nodig om vooral niets te doen of moet ik zeggen vooral zelf kunnen bepalen wat ze wilden doen. Het resultaat is in dit geval veel filmpjes kijken met vrienden chatten en toch ook een beetje niets doen. De pasta van Robbert smaakt ons ’s avonds heerlijk en zo komt er een einde aan een natte dag en zijn we klaar voor de komende drie dagen strandweer.

Actuele weer Cape Cod 

vr 3 aug: beach house Cape Cod

De laatste week! Wat hebben we al veel beleefd en wat waren veel dingen anders dan we ze hadden verwacht: de vochtige warmte, New York en de New Yorkers voelden al snel vriendelijker en toegankelijker dan wij dachten, de slecht onderhouden snelwegen, de bizarre hoeveelheden ijsblokjes en toch ook het gevoel dat wij echt Europeanen zijn uit een andere wereld.

We gaan vandaag naar Cape Cod, we hebben vijf nachten een huisje vlakbij het strand. Eindelijk tijd om het blog bij te werken, weer te lezen en niets te doen. De weg er naar toe is druk, heel druk,  vooral met lokaal verkeer. We komen langs plaatsen als Stamford, Bridgeport en Providence. Buiten is het ruim dertig graden, maar in de auto heerlijk koel en de voorstoelen hebben zelfs airco. Veel bomen langs de weg zijn van boven tot onder begroeid met ‘ivy’,  klimopplanten die het er een beetje spookachtig uit doen zien.

Dolly Parton in de auto met ‘Jolene’ en ‘I will always love you’ maakt me wat weemoedig. Gelukkig hebben we onder ander ook de Red Hot Chili Peppers en de Beatles. De kinderen zitten alle drie met oortjes of koptelefoons in hun eigen wereld, Robbert en ik zingen lekker mee. Tijdens zulke lange ritten heb je ten slotte afleiding nodig. We rijden over talloze bruggen, zien watertorens is allemaal soorten en maten en we proberen het lijstje van nummerborden van de verschillende staten aan te vullen. Iedere staat heeft namelijk een soort subtitel. Het is vrijdag en veel Amerikanen zijn ook op pad voor een zomers weekend weg. Om acht uur komen we aan bij ons huisje. Tijd voor rust!

Als ik er meer over ga zoeken op internet, blijkt dat er hele spellen verzonnen zijn voor onderweg met de nummerplaten, maar als ik er naar ga kijken vliegt de spam mijn computer binnen, dus ik houd het voor gezien. De volgende nummerborden hebben we in ieder geval voorbij zien komen:

  • Rhode Island – Ocean State
  • Massachusetts – The spirit of America
  • Virginia – Virginia is for lovers
  • New York  – Empire State
  • Connecticut – Constitution State
  • New Jersey – Garden State
  • Delaware – First State
  • Maryland –
  • Washington – District Colombia

Actuele weer Cape Cod 

do 2 aug: NYC – Empire State Building – Woodbury

Donderdag is onze laatste dag, eigenlijk ochtend, in NYC. Aan de ene kant heel jammer, omdat we echt nog niet klaar zijn en aan de andere kant ben ik of zijn we toe aan rust en minder prikkels. Maar niet voordat we naar het ‘Observatory desk’ van het Empire State Building zijn geweest. Bij nacht of bij dag bezoeken was het dilemma in eerste instantie. In tweede instantie bleef alleen de dag over. Aan het einde van een lange dag New York City nog aansluiten in een rij toeristen vonden we gewoon niet een erg aantrekkelijke gedachte en daarnaast waren we gewoon al te moe van de goed gevulde dagen. Vanmorgen zijn we wel expres vroeg opgestaan. Vanaf acht uur kun je naar boven en om half negen staan wij in de lift. Géén rij! Wel lopen we door lange slingers paaltjes die voor bezoekers zijn neergezet. Zo krijg je een idee hoe druk het kan zijn. De art deco stijl van het gebouw vind ik prachtig. Deze toren is in een jaar tijd gebouwd en dat met zoveel detail. Tegenwoordig duurt de bouw van vergelijkbare torens vaak meerdere jaren. De Amerikanen zijn dan ook bijzonder trots op deze prestatie. Overal staat personeel in uniform en ze wensen je allemaal op hun eigen manier een mooie dag en het  klinkt nog oprecht ook, vrolijk zelfs.

We zijn heel blij dat we dit op deze manier hebben gedaan. Het weer is prachtig en dus kunnen we heel ver kijken. Uiteraard was nachtelijk New York ook prachtig geweest, maar nu kun je zoveel details zien. Oude gebouwen tussen nieuwe en wolkenkrabbers met imponerende vormen, zoals een gebouw dat te smal lijkt om zo hoog te kunnen zijn. Manhattan ligt er mooi bij. Uiteraard maken ook wij foto’s en selfies. Isis had zich verheugd op een avondfoto met haar Instax toestel, maar je kunt niet alles hebben. Isis is sowieso deze ochtend een beetje moe en vindt haar draai nog niet helemaal. Weer beneden kopen we nog een cadeautje voor Julius, die van het leven geniet in Curaçao. Het is snel koffers pakken geblazen en dan is het tijd voor ons volgende avontuur.

We rijden de stad uit door de Lincoln Tunnel, zoals we ook gekomen zijn en rijden in ruim een uur naar Woodbury, een enorm outlet winkelcentrum met ongelooflijk veel merken van Lacoste of Givengy tot Vans en Adidas. Nou ik kan jullie vertellen, dat het is nog best een uitdaging is om te shoppen voor zes mensen, want uiteraard kijken we ook voor Julius. Als je goed oplet, vind je spullen enorme kortingen. Laat ik er verder maar geen woorden aan besteden, behalve dat we voor iedereen geslaagd zijn. We slapen in een hotel vlakbij het outlet centrum, eten nog een keer een prima pizza en volgens mij valt iedereen al snel als een blok in slaap.

wo 1 aug: NYC – MoMA – Ground Zero – Wall Street

Eindelijk staat  MoMA op het programma, het Museum of Modern Art. Daar hebben we ons echt op verheugd. Er is wat regen voorspeld voor vandaag, maar de regenjassen blijven thuis, want daar heb je in deze hitte niks aan. We ontbijten bij een ‘gezonde diner’ met een enorme keuze aan sandwiches en wraps, sappen en uiteraard koffie. Overal kan je koffie krijgen. Zoveel Starbucks en aanverwante tentjes heb ik nog nooit gezien. Thee is hier echt moeilijk te vinden als je geen iced tea wil drinken. We hebben ‘s ochtends online kaartjes gekocht voor MoMA. We zijn er rond 10:45 en we hoeven nergens te wachten. Wat vooral vreemd is, is dat niemand onze tickets controleert. We kunnen zo doorlopen de trap op, nadat er wel even in de tassen wordt gekeken. We beginnen op een verdieping met een fototentoonstelling met vooral mensen. Mooi, maar niet zinnenprikkelend op twee foto’s na. Daarna een tentoonstelling over de (weder)opbouw van Joegoslavië direct na de tweede wereld oorlog door Tito, die het ene grootse moderne architectonische gebouw na het andere de grond uit stampte. Als liefhebbers van architectuur uit de jaren ’50, ’60 en ’70 genieten we met volle teugen. Het is een combinatie van films, maquettes, foto’s van vroeger en gedeeltelijk met grauwe winterfoto’s van het heden van soms totaal verwaarloosde of door oorlog kapotgemaakte gebouwen. Verwonderlijk hoe de mensheid in zo korte tijd kan creëren en verwoesten.

MoMA is te groot om helemaal te bekijken en daarom gaan we door naar de vijfde verdieping waar de grote meesters hangen. Vrijwel meteen aan het begin hangt Starry Night (ofwel De Sterrennacht zoals wij het doek noemen) van ‘onze’ Vincent van Gogh met Mona Lisa-achtige praktijken. De suppoost staat geduldig naast het schilderij om iedereen op passende afstand te houden. Wat een mensenmassa verdringt zich voor het kunstwerk; dit is echt duidelijk het belangrijkste werk van het hele museum. Ook ik wil het schilderij van dichtbij bekijken en dat lukt. We bewonderen werken van Picasso, Rothko,  Basquiat (maar één werk….), Piet Mondriaan met Broadway Boogie Woogie en Trafalgar Square en de Waterlelies van Monet. Voor een schilderij van Picasso poseren vier Italiaanse zussen en zo ontstaat bijna een geheel nieuw kunstwerk.  Ze hebben hier duidelijk al over nagedacht. Pa maakt foto’s terwijl ma aanwijzingen geeft. Ik heb het naar mijn zin! Stijn is een ervaren museumganger en gaat in eigen tempo door de zalen. Isis en Felix kunnen niet steeds hun aandacht erbij houden, maar gelukkig zijn er soms bankjes en is er wifi. Als ik Isis de camera geef, ontstaat er vernieuwd interesse. Zelf door de lens zoeken naar je eigen plaatje van een kunstwerk is ook een manier om kunst te ervaren. Na bijna vier uur houden we het voor gezien. Het museum of Natural History slaan we over, dat moet wachten tot een volgende keer. We gaan terug naar het hotel, omdat we in de namiddag nog naar Ground Zero willen gaan. We zijn inmiddels geoefend met de metro. Op de perrons onder de grond is het echt bizar heet, maar in de metro zelf staat de airco aan.

Het Ground Zero Memorial ervaar ik als een erg heftige ervaring. Op het moment van de aanslagen stond ik, zwanger van Julius, strijkend tv te kijken en toevallig naar CNN. Vanaf het eerste moment zat ik aan de tv vast gekluisterd en na het instorten van de eerste toren heb ik Stijn meegenomen naar de buren omdat ik echt bang was. Robbert had vanuit zijn werk intussen met collega’s een tv opgezocht om samen naar de gebeurtenissen te kijken. Je voelde aan alles dat de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn. Hoe, waarom en in welke mate wist je natuurlijk niet, maar de tv beelden staan volgens mij in ons aller geheugen gegrift. Alle namen van de omgekomen mensen staan in metalen platen gefreesd. Op de geboortedag van de overledenen wordt er door de Ground Zero Memorial organisatie een witte roos in de naam gezet. Een heel krachtig gebaar om iemand te herdenken. Er staan een stuk of vijf rozen vandaag. Er staat ook een roos bij een naam van een vrouw met haar ongeboren kind. Dat knijpt me definitief de keel dicht. Misschien omdat ik zelf zwanger was op dat moment. Het is bijna surrealistisch om nu op deze plek te staan. De nieuw gebouwde Freedom Tower staat als een reusachtige beschermer naast het monument. In de twee enorme vierkante gaten verdwijnt water in een kleiner vierkant donker gat waarvan je de bodem niet kunt zien, waarin het water de oneindige diepte in lijkt te gaan.  De Freedom Tower  of One World Trade Center is het hoogste gebouw in de westerse wereld met een hoogte van  1776 feet, wat verwijst naar het jaar 1776, waarin de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend.

Vanaf Ground Zero lopen we door naar St. Paul’s Chapel Trinity Church en Wall Street. Van onze gids hebben we gisteren geleerd, dat Wall Street vroeger Walstraat heette ten tijde van de Nederlanders. De straat liep langs een aarden wal met houten pallisades als verdediging tegen de Indianen. In Wall street zie je nog op een aantal plekken in het straatwerk houten vierkanten die daar zijn ingelegd zodat je je een beeld kunt vormen waar de verdedigingslinie lag. Ze verbeelden de houten fundering van de houten muur.

Voordat we weer de metro in gaan, vinden we een heerlijke koele ruimte waar we wat drinken samen met de kinderen. Hier vertellen we de kinderen over hoe wij de dag van de aanslagen destijds beleefd hebben. Aan het einde van de dag stellen we elkaar vaak de vraag wat het meest bijzonder was die dag. Stijn haalt daar vandaag dit gesprek bij naar voren.

We dineren in een echt New York Steak House en bestellen een Porterhouse steak voor 4 personen, die ruim voldoende is voor ons vijfen. Het vlees is van zeer goeie kwaliteit en smullen tot we niet meer kunnen. Het Empire State Building gaan we vanavond niet meer redden. Je kunt nog naar boven tot kwart over één, maar we besluiten het de volgende ochtend te gaan doen voor de grote mensenmassa’s.

Wall Steet: De meest gangbare verklaring is dat Wall Street genoemd was naar de wal die de Nederlanders bouwden om niet alleen de indianen, maar ook de Engelsen en de Fransen, buiten de Nederlandse vestigingsplaats te houden, zo’n straat werd vaak walstraat genoemd. Dezelfde straat werd ten tijde van Peter Stuyvesant, die de wal aanmerkelijk liet verbeteren, “Het Cingle” genoemd. De wal werd al snel overbodig, wat des te meer duidelijk werd toen Peter Stuyvesant zelf als eerste dorpeling er buiten ging wonen. De dreiging werd ook minder omdat de Nederlanders slaven van de Portugezen kochten. Hierdoor werd het land snel opgebouwd, de Nederlanders hadden meer ruimte nodig en de indianen werden landinwaarts gedreven. Deze burgwal verloor daardoor uiteindelijk zijn defensieve functie; in 1699 werd de wal definitief afgebroken. Een plakkaat aan het gebouw op Wall Street 1 geeft ook deze verklaring.